жағатта

I

ет. жерг. Қазбалап айту, әйгілеу. Бұл отыз беске келгенше бас құрап, отау тіге алмай жүрген сүр бойдақ досымыздың сөз бастар осал тұсын ж а ғ а т т а м а й-а қ қоялық дегендігіміз еді (Қаз. әдеб., 16. 08. 1974, 4).

II

ет. жерг. 1. Жағалау, төңіректеу; ыңғайлану. Ал қазір қанын соруға ж а ғ а т т а ғ а н көк бас сонаның ызыңындай кісінің жынына тиеді (О. Бөкеев, Мұзтау, 64). Кербұғы әлжуаз тартқан әліне, боркеміктенген кәрілігіне қарамай сүлініп, көп ж а ғ а т т а д ы (Жұлдыз, 1972, №5, 119). 2. Жақын жүру, ниеттес болу, жағу. Әуелі үлкеніңе ж а ғ а т т а й біл, Ұзартып қысқа қолын сабақтай біл, Қалсаң да өзің жалаңаш, аштық халде, Қожаң үшін барыңды аямай қыл (А.Үлімжіұлы, Шығ. жин., 2, 45).